Het verleden geeft je leven betekenis
Ik kom naar beneden en zie mijn halfzus Lavinia aan de eettafel zitten. We schelen 8 jaar, maar ondanks mijn jonge leeftijd voel ik de somberheid om haar heen. Als ik tegenover haar ga zitten en in haar ogen kijk zie ik een oneindige, donkere leegte. Ze kijkt weg. Ik hou mij op de oppervlakte. Ik wil haar niet confronteren met hoe ik mij voel. Het leven is al zwaar genoeg voor haar.
’s Avonds zit ik op mijn kamer. Ik vraag mij af of Lavinia zichzelf nu ook aan het snijden is. Hoeveel pijn moet je wel niet hebben om jezelf te willen snijden? Ik dacht aan de mensen buiten ons huis. Wat zouden die van haar denken als ze horen van haar problematieken? Als ze de littekens op haar armen zien? Ik voelde hun ogen op haar branden en zag hun medelijden richting haar..
Ik werd er misselijk van. Zij verdient het niet om zich zo eenzaam op de wereld te voelen. Wat maakte haar minderwaardig, zwakker of zieliger? Het pad wat zij gekozen heeft te bewandelen in dit leven bewijst juist hoe immens krachtig ze is!
Ik voelde mij verantwoordelijk en wilde haar helpen in haar lijden. Ik besloot solidair aan haar te zijn en mijn licht te dimmen, zodat ze zich niet nog eenzamer hoefde te voelen.
Trauma sluit je af van wie je werkelijk bent
Vanaf dat moment waren mijn gevoelens ondergeschikt aan deze afspraak. Ik timmerde mijn hart dicht en bouwde er een mega muur omheen. Het draaide niet meer om mij, maar om het solidair zijn aan mijn zus. Dat was het belangrijkste.
Jaaaaren later kan ik nu terugkijken en zien hoe deze afspraak mij veranderd heeft.
Mijn hele leven ben ik opzoek geweest naar mijn eigenwaarde. Ik liet het afhangen van mijn cijfers, de functies die ik had, de hoeveelheid omzet die ik draaide en vooral wat anderen van mij vonden. Ik bestempelde mijzelf als leergierig en een doorzetter, maar in feite paste ik mijzelf continu aan zodat ik het in de ogen van anderen goed deed en ging ik keer op keer over mijn eigen grenzen heen. Ik was doodongelukkig en werkte mijzelf kapot.
Op een dag zat ik naast mijn man in de auto. We kwamen net bij mijn doodzieke schoonvader vandaan. Ik vroeg mijzelf af wat er nou erger was: jong overlijden maar wel echt geleefd hebben of oud overlijden maar met spijt terugkijken op de keuzes die ik had gemaakt? Vanaf dat moment besloot ik mijn hart te gaan volgen en angst niet langer de baas te laten spelen over mijn leven.
Een visioen wat alles veranderde
Ik had de fiets gepakt en was naar een park in de buurt gereden. Tussen het werken door een rondje wandelen doet wonderen had ik begrepen, dus nu het even droog was pakte ik meteen mijn kans. Terwijl ik daar liep en uitkeek over de grasvlaktes viel er zo een ingeving in mijn hoofd. Het klonk bijna als een stem: Stop met fotograferen (mijn bedrijf destijds) en ga coachen. Ik had de week ervoor wel een intentiesessie gedaan waarin ik €400.000 voor mij had gezien, maar van deze wending begreep ik niks.
Coachen? Ik? Waarin? Hoezo?
Het gevoel was zo sterk dat ik het bijna had gedaan, maar ik liet mij ompraten omdat het financieel onverantwoord zou zijn. Toch ging dit gevoel niet weg en wat ik ook deed, ik kreeg amper nog nieuwe fotografie aanvragen binnen.. Na een half jaar had ik nog geen idee wie ik moest gaan coachen, maar ik voelde dat ik de sprong moest wagen. Ik had immers met mijzelf afgesproken angst niet meer de baas te laten spelen en voor de fotografie blijven gaan was puur angst. Als ik zou kiezen voor de coaching, dan zou mijn pad hierin vanzelf duidelijk worden. Dat moest wel, want je hart liegt nooit.
Een paar weken na dit besluit lig ik in bed. Ik doezel een beetje in en zie mijzelf achter mijn laptop op zolder zitten. Ik draai een vet succesvolle webinar en ben helemaal in mijn element. Precies op dat moment wordt mijn laptop dichtgeklapt. Ik zie een zwarte gedaante voor mij staan. Ik kijk verbaast en de gedaante loopt weg. Ik klap mijn laptop open en merk dat niemand mijn afwezigheid gemist heeft. Opnieuw wordt de laptop dichtgeklapt en weer zie ik de zwarte gedaante. Ik besluit te luisteren. We gaan zitten en het verteld: ik kom je herinneren aan onze afspraak. Jij bent hier om het nieuwe denken over de wereld te verspreiden en ik begeleid je vanaf boven. De gedaante verdwijnt. Ik ben meteen klaar wakker..
Het indianen meisje
Maria was nog geen 7 jaar oud en verslaafd aan de film: Dances with Wolves. De eenheid en verbinding bij de indianen was hetgeen wat haar in haar hart raakte en deed besluiten zelf later ook Indiaan te worden.
Maria voelde als het getraumatiseerde meisje in mij. In groep 4 besloot ik mijzelf Anna te noemen (mijn tweede naam). Het zal onbewust een manier zijn geweest om mijzelf krachtiger te voelen, maar het zorgde er ook voor dat ik verder van Maria af kwam te staan.
Maria, het meisje wat ik in werkelijkheid ben. Het meisje wat zich verantwoordelijk voelt voor de eenzaamheid en veroordeling rondom trauma en streeft naar eenheid en verbinding.
Na het visioen ben ik mijn hart gaan openen, waardoor ik kon gaan toelaten wie ik werkelijk ben en gaan loslaten wie ik dacht te moeten zijn. Ik heb Maria de erkenning gegeven die ze nodig had om mee te kunnen groeien naar de volwassen Anna, waardoor ik zag wat ik hier te doen heb. Wat mijn leven van waarde maakt en waarom alles is gelopen zoals het is gelopen.
Onze gezamenlijke zielsmissie
Helaas heeft mijn zus op 26 jarige leeftijd een einde aan haar leven gemaakt en ik weet dat er nog steeds dagelijks kinderen, jongeren en jong volwassenen deze keuze maken als gevolg van hun trauma, de leegte en de eenzaamheid.
De roep om hulp is groter dan ooit.
Waar ik in mijn visioen ben herinnert aan mijn reden op aarde,
is mijn verhaal de herinnering aan jou
Er is geen beter moment om op te staan, dan nu.
I’m looking at my life
It’s better than a dream
So many things I prayed for
Are now reality
I’m traveling the road
Sharing my medicine
A conscious creator
Supporting healing
– Fia
